وبلاگ هنرآرت
» فکر کردم کرونا گرفته ام ، کتابم را نوشتم !
باور من برای زندگی این است که انسان باید در زندگی خویش یک اثر از خویش باقی بگذارد که اثر مذکور یا خدمت علمی یا خدمت فرهنگی هنری به جامعه ی بشری باشد . مهم نیست خدمت مذکور تا چه حد بزرگ باشد ، تنها چیزی که اهمیت دارد این است که خدمت انجام شده ، واقعا در خدمت کل بشر باشد به دور از تعصبات مختلف نژادی ، جغرافیایی ، سیاسی و دینی و غیره . همیشه وقتی اثر هنری ای تولید کرده یا مقاله ای می نوشتم ، بعد از اتمام کار به اثر به جا مانده از خویش نظری می انداختم . منصفانه که به قضیه نگاه می کردم می دیدم اثر مذکور در عین بکر بودن ، چندان هم نمی تواند خدمتی به جامعه ی بشری باشد . همیشه کتابی را در نظر داشتم که بنویسم و در آن راهکارهایی معنوی به دور از تعصبات ، برای رشد روحانی بشر نوشته شده باشد . کتابی جامع که علاقمندان به حیطه ی معنویت ، با خواندنش از خواندن بسیاری کتب دیگر بی نیاز شوند . اما همیشه کار نوشتنش را به عقب می انداختم چرا که می گفتم زمان هست و حالا حالاها برای نوشتن کتاب وقت دارم . این در حالیست که چندان بیکار هم ننشسته بودم ، کتاب شعری از چاپ در آورده بودم و ده ها اثر هنری خلق کرده بودم و بسیاری مقالات دیگر نیز نوشته بودم . اما کتابی که می تواستم در زمینه ی معنویت بنویسم چیز دیگری بود .
مدتی پیش که ویروس کرونا به ایران عزیزمان آمد ، برای گرفتن اطلاعات مختلف و بالینی درباره ی ویروس کرونا ، مقاله های مختلفی را خواندم . در همه ی مقالات ذکر شده بود که ویروس حدود چهارده روز زمان زیست مخفی دارد و بعد با آشکار شدن علایمش ریه ها را حسابی درگیر می کند . کشنده بودن ویروس نیز جزو اطلاعاتی بود که در مقالات نوشته شده بود .
با خودم گفتم اگر همین حالا ویروس کرونا به بدن من نفوذ کرده باشد و جایی در مجاری تنفسی یا ریه ام خوش نشسته باشد چه؟ در این صورت من حدود دو هفته وقت دارم . دو هفته ی طلایی تا بروز علایمی که در آن زمان آدم دیگر حوصله ی هیچ کاری را نخواهد داشت .
مطلب مرتبط
چگونه رشد مو را افزایش دهیم؟اینگونه بود که دیدم در نگاهی بدبینانه اما منطقی ، تنها حدود دو هفته وقت دارم تا اثری از خود به جا بگذارم که به درد بشر بخورد ، اثری که نوشتنش آرزوی چندین ساله ی من بود چرا که خودم در پی چنین کتابی بسیاری کتابخانه ها را گشتم و نیافتم . به دلیل اینکه قبلا بسیار به آن فکر کرده بودم و سالها مسافرتهای زیادی داشتم و افراد مختلفی را از مذاهب و نژادها و کشورهای مختلف دیده بودم و از آنها مطالبی آموخته بودم ، شروع کردن به نوشتن کار سختی نبود . من مطالب را قبلا در ذهن خویش حتا تقسیم بندی و تنظیم هم کرده بودم . با سرعت شروع به نوشتن کردم ، همچون فردی که تنها دو هفته وقت دارد تا از این کره ی خاکی به جهانی دیگر سفر کند . دو هفته برای خلق اثری که باقی بماند ، اثری که دست کم برخی افراد که در پی راهی معنوی هستند بتوانند با آن به راحتی به سلوک بپردازند . اثری که هفت وادی عرفانی را با همه ی مثالها و استدلالها از اقوام و مذاهب گوناگون ذکر کرده و همراهی محکم و پرقدرت برای سیر و سلوک سالک بود .
حالا که این خطوط را می نویسم اثر مذکور را تمام کرده ام و آماده است برای چاپ . البته فعلا قصد چاپش را به دلایلی ندارم ولی مهم این است که آرزویم را برآورده شده یافتم و اثری فراتر از آنچه در ذهن داشتم خلق شد .
تمام اینها را عرض کردم برای اینکه یک مطلب را به دوستان عزیز بازگو کنم ، همه جا می خوانیم که به جنبه های مثبت فکر کن . فکر کن تو بیمار نمی شوی . فکر کن تو قدرتمندترین سیستم ایمنی را داری و غیره . درست است که افکار مثبت بسیار خوب است و حتا قدرت سیستم ایمنی بدن را تا درصدی بالاتر می برد ولی به باور من گاهی لازم است که به بدترین حالت نیز فکر کنیم . در این مدت که من به بدترین حالت فکر کردم ، نه تنها اثری بسیار خوب خلق شد بلکه خودم نیز به تذهیب خاصی رسیدم ، تذهیب نفسی که شاید در حالت عادی سالها طول می کشید . دوستان و مهربان یاران عزیز ، امیدوارم بلا از جسم و جان همه ی انسانها به دور باشد ولی خواهش می کنم یک بار هم شما فکر کنید ویروس کرونا خدایی ناکرده الان در بدن شماست . شما تا دو هفته برای بروز علایمی که انسان را کلافه می کنند وقت دارید . در این دو هفته می خواهید چه کاری انجام دهید؟
آیا شما نیز میخواهید چیزی از خود باقی بگذارید ولو خاطرات دو هفته از زندگیتان باشد؟
آیا با کسی مدتهاست که قهر کرده اید و می خواهید با یک تماس تلفنی و بعد با یک تماس تصویری آشتی کنید و چهره ی خندان همدیگر را ببینید؟
آیا کتابی هست که میخواهید حتما بخوانید؟
آیا دست مادر و پدر را تا حالا نبوسیده اید و این کار در دلتان مانده؟
آیا می خواهید تجربیات خود را در یک مورد خاص از زندگی مکتوب کنید؟
آیا می خواهید یک نهال بکارید؟
و ده ها آیای دیگر ، همه اعمالی هستند که برای انجامشان تنها دو هفته وقت داریم .
اوه نهال کاشتن هم فکر خوبیست ، یادم باشد انجامش دهم . بیایید همه با هم این دو هفته را تلاش کنیم برای کارهای نکرده ، باورتان نمی شود ، در این دو هفته با فشاری که پشت سر داشتم از ترس بروز علایم ، کتابی نوشتم که در حالت عادی سالها طول می کشید تا بنویسمش . من یک فرد عادی با توان عادی هستم ، درست مثل بسیاری از شما ، تازه یقین دارم بسیاری از شما از من بسیار باتوان تر و باهوش تر هستید ، پس حتما میتوانید این کار را بکنید من شروع کردم و شد ، شما شروع کنید حتما می شود .
به امید رهایی بشر اول از تعصبات و بعدا از کرونا .
با سپاس
محسن نامدارزاده
م.ن.صفا
